Z reguły nie może być potrącona wierzytelność, która uległa przedawnieniu. Może być jednak potrącona, jeśli w chwili, gdy potrącenie stało się możliwe przedawnienie jeszcze nie nastąpiło (art. 502 Kodeksu cywilnego). Celem takiego rozwiązania jest to, aby strona, która już raz uzyskała możliwość potrącenia, nie była tej możliwości pozbawiona wskutek upływu terminu przedawnienia.
Decydujące znaczenie dla potrącenia wierzytelności, o której mowa ma okoliczność, czy wierzytelność nie uległa jeszcze przedawnieniu w chwili wystąpienia możliwości potrącenia. Możliwość taka następuje wtedy, gdy występują kumulatywnie wszystkie przesłanki, jakie wymienia art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego.
Z praktycznego punktu widzenia takie rozwiązanie sprawia, że brak zaskarżalności nigdy nie stanowi przeszkody w dokonaniu potrącenia przez tego wierzyciela, którego wierzytelność powstała później, a także, że brak zaskarżalności wykluczy potrącenie ustawowe tylko wtedy, gdy wierzytelność potrącającego przedawniła się zanim powstała wierzytelność wzajemna.
Potrącone mogą być także wierzytelności co do których dłużnik zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia lub wierzytelności przedawnione, ale zasądzone przez sąd z tej przyczyny, że dłużnik nie podniósł zarzutu przedawnienia, albo sąd na podstawie art. 5 Kodeksu cywilnego nie uwzględnił przedawnienia. Takie wierzytelności mogą być bowiem z powrotem realizowane na drodze przymusu prawnego.